Ogłoszenia

Wałbrzyska Specjalna Strefa Ekonomiczna przekaże w 2023 roku ponad milion złotych na działania z zakresu sponsoringu i CSR

Dolnośląska Akademia Kompetencji Seniora

Samorząd Województwa Dolnośląskiego ogłosił otwarty konkurs ofert na realizację zadania publicznego pn. „Dolnośląska Akademia Kompetencji Seniora” w 2023 r. Celem konkursu jest wyłonienie i sfinansowanie zadań podejmowanych na rzecz dolnośląskich seniorów. Adresatami konkursu są organizacje pozarządowe.

 

– Po konsultacjach ze środowiskiem senioralnym, ogłaszamy kolejny konkurs zawierający pakiet wsparcia, skierowany do tej grupy społecznej. Kładziemy szczególny nacisk na wsparcie psychologiczne oraz kwestię integracji międzypokoleniowejmówi Marcin Krzyżanowski Wicemarszałek Województwa Dolnośląskiego.

 

Wysokość środków publicznych przeznaczonych w 2023 r. na realizację tego zadania wynosi 635 000 zł. Minimalna kwota sfinansowania pojedynczego projektu wyniesie 30 000 zł, a maksymalna 50 000 zł.

 

W ramach konkursu zlecone będą zadania polegające na:

1) prowadzeniu działań zapewniających wsparcie psychologiczne i środowiskowe seniorów, w tym wsparcie seniorów w sytuacjach kryzysowych, jako formy przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu,

2) wzmacnianiu różnych form aktywności i kompetencji seniorów, w tym również działań mających na celu przeciwdziałanie defaworyzacji oraz działań międzypokoleniowych,

3) działaniach edukacyjnych mających na celu wykształcenie zachowań i postaw prozdrowotnych seniorów, promocję aktywnego i zdrowego stylu życia,

4) zdobyciu oraz podnoszeniu kompetencji cyfrowych, zwiększaniu wiedzy w zakresie bezpiecznego poruszania się i komunikacji w sieci, w tym korzystaniu z usług e-administracji.

 

 

Oferty należy składać od 19.01.2023 r. do 8.02.2023 r.

Ogłoszenie konkursowe dostępne na stronie:

https://umwd.dolnyslask.pl/organizacje-pozarzadowe/konkursy-dla-organzacji-pozarzadowych/konkursy-obslugiwane-przez-dzial-wspolpracy-z-organizacjami-pozarzadowymi/artykul/otwarty-konkurs-ofert-na-realizacje-zadania-publicznego-pn-dolnoslaska-akademia-kompetencji-seni/

Pomóż Michałkowi

Michałek mieszkaniec Ząbkowic Śląskich choruje na bardzo rzadką nieuleczalna chorobę genetyczną zespół kabuki. 

 

„Zespół Kabuki to rzadki zespół wad wrodzonych związany z niepełnosprawnością intelektualną. Nazwa choroby nawiązuje do specyficznego wyglądu twarzy osób nią dotkniętych, które przypominają ucharakteryzowanych aktorów tradycyjnego japońskiego teatru – Kabuki.”

portal.abczdrowie.pl

Rodzice Michałka zbierają m.in na rehabilitacje dla Michałka, żeby mógł być jak najbardziej samodzielny

Szanowni Państwo,
Zwracamy się z serdeczną prośbą o wsparcie dla naszego synka. Michałek od urodzenia jest dzieckiem niepełnosprawnym, zmaga się z wieloma chorobami. Choruje na padaczkę, autyzm dziecięcy ma również obniżone napięcie mięśniowe i opóźnienie rozwojowe. Najprawdopodobniej choruje na bardzo rzadką chorobę genetyczną – Zespół Kabuki. Syn musi być pod stałą kontrolą lekarzy specjalistów. Wymaga wielopłaszczyznowej stałej rehabilitacji i różnych form terapii.

Michał pomimo swojej niepełnosprawności jest bardzo miłym i cały czas uśmiechniętym chłopcem. Uwielbia układać puzzle i klocki. Michałek jest typem wojownika, mamy nadzieję, że mimo przeciwności losu będzie walczył o swoją samodzielność, a my rodzice będziemy go z całego serca wspierać.

Za okazaną pomoc serdecznie dziękujemy,

RODZICE

Sudeckie ruchome szopki.

Okres świąt Bożego Narodzenia to czas, gdy kościoły wypełniają postacie Maryi, Józefa i lezącego w żłóbku narodzonego Jezusa oraz zmierzających do betlejemskiej stajenki pasterzy. Między nimi kręcą się przeróżnej maści zwierzęta a ponad wszystkimi unoszą się aniołowie. Te sceny pamiętamy od dzieciństwa, bo chyba każdy z nas jako małe dziecko czekał na tę piękną inscenizację, kierując pierwsze kroki w świątecznie wystrojonej świątyni właśnie do stajenki.  Tradycję budowy szopek zawdzięczamy świętemu Franciszkowi,  zapoczątkował ją w włoskim Greccio w 1223 r.  Niedługo zatem ta piękna tradycja obchodzić będzie swoje 800-setne urodziny.  Tradycja ta kontynuowana jest w różny sposób, w jednych kościołach co roku mamy inny wystrój, inny krajobraz otaczający szopkę, parafianie i proboszczowie starają się czymś zaskoczyć, inni zaś – wierni tradycji – od lat budują z wiekowych już figur sceny wpisane w historię  świątyni.

Sztuka budowania szopek, która z Italii rozeszła się na cały świat, zaczęła wychodzić również z kościołów i trafiać do domów. Nasze Boże Narodzenie nie może obyć się bez choinki, włoskie zaś bez betlejemskiej stajenki. Sztuka budowy najbardziej rozpowszechnionych szopek neapolitańskich osiągnęła perfekcję, to już nie tylko stajenka ze świętą rodziną, to całe miasteczka, w których roi się od przedstawicieli wszystkich zawodów, mnóstwa elementów wyposażenia wnętrz i ciekawych a czasem zdumiewających scenek rodzajowych, w których uczestniczą postaci ze współczesnego świata sportu i polityki. Nie brakuje też płonących ognisk, kręcących się karuzeli i ożywionych postaci.

Zapewne z włoskich stron dotarła i na obszar Dolnego  Śląska ta piękna tradycja, która przyjęła z czasem bardzo ciekawe formy. Najbardziej znaną szopką, a raczej całym ich zespołem są konstrukcje, które obejrzymy w Wambierzycach. Są one dziełem Longina Wittiga i jego syna Hieronima. Blisko osiemset postaci, z których niemal połowę wprawiają w ruch mechanizmy zegarowe, przedstawia różne sceny z narodzin i życia Jezusa, ale również scenki rodzajowe z okolic w tym wspaniałą makietę kopalni. Stworzone z niesamowitym pietyzmem i zmysłem konstruktorskim szopki, zadziwiają po dziś dzień. „Ruchoma Szopka” to obowiązkowy przystanek każdego zwiedzającego Wambierzyce.

Ale wambierzycka szopka nie jest jedyną w tym regionie. W położonej po drugiej stronie pasma Gór Stołowych Czermnej, dziś części Kudowy Zdrój, František Štĕpan zbudował czterometrową konstrukcję. Swoją szopkę zaczął budować w wieku 15 lat a kolejne jej elementy powstawały przez 20 lat. Tak powstało 250 figurek przedstawiających sceny z narodzin Jezusa oraz życia pasterzy i mieszczan. Figury początkowo były poruszane w ruch dzięki ręcznemu mechanizmowi a po doporowadzeniu elektryczności w 1927 roku powstał napęd elektryczny. Co ciekawe do dnia dzisiejszego zobaczymy szopkę w rodzinnym domu artysty a turystom prezentuje je już kolejne pokolenie jego potomków.

W ramach obchodów 700-lecia pielgrzymowania do Barda w 1967 roku, powstał pomysł zbudowania w dawnej krypcie przykościelnej ruchomej szopki. Prace nad przebudową krypty i konstrukcją szopki trwały 4 lata. Uruchomiona  w 1971  roku instalacja stworzona przez redemptorystę brata Wacława Janika przedstawia oprócz scen betlejemskich również postacie związane z historią Polski. Nie brakuje tu mnóstwa scenek rodzajowych stworzonych z wykorzystaniem wielu współczesnych twórcy zwykłych zabawek. Nie jest to tak artystycznie wykonane dzieło, ale dynamika odbywających się w szopce scen wzbudza zachwyt młodych widzów i delikatny uśmiech starszych.

Aby zobaczyć kolejną szopkę musimy się wybrać na trudniejszą wycieczkę, czeka nas wspinaczka na Górę Igliczną. W krużgankach Sanktuarium Maria Śnieżna możemy obejrzeć małą, ale bardzo ładnie wykonaną szopkę z lat sześćdziesiątych XX wieku. Zazwyczaj jest ona zaskoczeniem dla odwiedzających sanktuarium pielgrzymów i turystów, bo częściej słyszymy o tych trzech wcześniej wymienionych. Warto jednak zwiedzając wystawy poświęcone historii kultu Maryjnego na Górze Igliczna na chwilę zatrzymać się i podziwiać nagle ożywające przed nami sceny z narodzin Chrystusa.

Wystawa ikon autorstwa Agnieszki Mróz w Muzeum Papiernictwa w Dusznikach – Zdroju.

Muzeum Papiernictwa serdecznie zaprasza na prezentację ikon Agnieszki Mróz oraz na prelekcję, podczas której artystka opowie o swojej twórczości. Prelekcja odbędzie się w piątek, 30 grudnia br., o godz. 17:00 w siedzibie muzeum.

 

Agnieszka Mróz jest urodzoną w 1994 r. mieszkanką Nowej Rudy. W 2020 r. ukończyła dyplomem szkołę pisania ikon we Wrocławiu, od tego czasu działając na pograniczu ikony tradycyjnej i współczesnej. Pracuje w technice tempery jajecznej.

Ikona z założenia jest obrazem sakralnym przedstawiającym wyobrażenia świętych. Te, które zostaną zaprezentowane na wystawie w Muzeum Papiernictwa są wykonane techniką tempery jajecznej, której szczytowym okresem rozwoju była epoka średniowiecza. Technika ta bazuje na wykorzystaniu naturalnych składników – od pigmentów po spoiwo, którym jest żółtko jajka, a także wino, ocet bądź piwo. Ikony powstają zazwyczaj na lipowych deskach pokrytych klejem króliczym i kredą.

Prezentowane ikony będą zawierać motywy tradycyjnie, występujące w ikonografii prawosławnej, a także współczesne, bazujące na kanonie, jednak odczytywane w zupełnie nowy i świeży sposób.

Pomnik dzieci utraconych na dzierżoniowskim cmentarzu

Na dzierżoniowskim cmentarzu komunalnym powstał Pomnik Dzieci Utraconych. To miejsce pochówku dzieci martwo urodzonych bądź poronionych we wczesnych etapach ciąży, których pochowania zrzekli się rodzice.

Dziś w Polsce około 25% poczętych dzieci nie zostaje donoszonych na skutek poronienia. Pochówek dziecka, o który ze względu na nieprecyzyjne przepisy wciąż w naszym kraju nie jest łatwo, stanowi jedyną chrześcijańską formę pożegnania się rodziców z dzieckiem i godnego przeżycia żałoby. Stąd inicjatywa budowy pomnika i powstania symbolicznego grobu – miejsca modlitwy rodziców, którzy utracili dziecko, także w bliższej i dalszej przeszłości, i nie wiedzą, co się z nim stało. Gmina organizuje pochówek osobom zmarłym na jej terenie, w tym dzieciom martwo urodzonym oraz tym wskutek poronienia, bez względu na czas trwania ciąży, które zostały narodzone w Szpitalu Powiatowym w Dzierżoniowie, jeżeli nie ustalono osób uprawnionych do sprawienia im pogrzebu lub osoby uprawnione nie skorzystały z prawa do pochowania zwłok. Dzieci chowane są w wyznaczonej zbiorowo mogile zlokalizowanej na terenie Cmentarza Komunalnego w Dzierżoniowie, po uprzednim dokonaniu kremacji i umieszczeniu popiołów w urnie. Koszty związane z przygotowaniem i utrzymaniem zbiorowej mogiły pokrywa miasto.

Zadanie w zakresie organizacji pochówku realizuje Ośrodek Pomocy Społecznej w Dzierżoniowie. Miejsce to jednocześnie przypomina wszystkim o godności życia ludzkiego od momentu poczęcia, jak również uwrażliwiać będzie nasze serca na dar przyjęcia każdego życia.

Pragniemy, aby pomnik dziecka nienarodzonego miał także wymiar symboliczny, dla tych rodziców, którym nie było dane pochować własnego dziecka – mówi Anna Skrzyńska, dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej w Dzierżoniowie.

Fundatorem pomnika jest Marek Sadek, firma Globgranit.

Fot: UM Dzierżoniów

Komunikacja w święta, stosujmy się do zaleceń służb

Ruchem w sąsiedztwie Cmentarza Parafialnego i Cmentarza Komunalnego kierować będą policjanci i strażnicy miejscy. W piątek wprowadzona będzie czasowa organizacja ruchu, regulująca kwestie bezpieczeństwa i dodatkowych miejsc parkingowych.

W poniedziałek 31 października autobusy komunikacji miejskiej będą kursować jak w dni robocze, a 1 listopada  jak w niedziele i święta.

Przypominamy, że można korzystać z elektronicznej wyszukiwarki grobów, dostępnej na stronie internetowej dzierżoniowskiego cmentarza komunalnego.

Cmentarz Komunalny w Dzierżoniowie w liczbach

  • obszar – 9,7 ha
  • liczba grobów – 10843
  • listopad 1977 rok – pierwsze pochówki

Fot: UM Dzierżoniów

Kampania Żyj Świadomie w Kłodzku (WIDEO)

22 września w Hotelu Kłodzko odbyła się konferencja kampanii społecznej „Żyję Świadomie”. To cykl wielu akcji w tym imprez i konferencji, których celem jest promocja aktywności fizycznej i psychicznej, uświadamianie zagrożeń cywilizacyjnych, promowanie zdrowego odżywiania i uświadomienie istotności profilaktyki. Lepiej zapobiegać niż leczyć.

Droga do wolności. Oczami dziecka – przez karty historii. Realizujemy projekt historyczny.

Od II wojny światowej, która rozpoczęła ostatni bieg po wolność naszego narodu, minęło prawie 80 lat. W miarę upływu czasu odchodzą świadkowie historii, a wraz z nimi zaciera się pamięć o wydarzeniach, ludziach i wartościach, szczególnie wśród najmłodszych. Dla trzeciego i czwartego pokolenia od czasów wybuchu II wojny światowej, wojna przebrała formę lekcji historii, o której się rozmawia, a nie zawsze rozumie lub czuje. A trzeba pamiętać, że te właśnie wydarzenia zdefiniowały dzisiejsze pojęcie wolności. Za każdą opowieścią o drodze do wolności, kryje się człowiek i o nim w naszym projekcie chcemy powiedzieć młodzieży. W ramach projektu szczególnie ukażemy perspektywę młodego bohatera. Wojny jak i drogi do wolności widzianej oczami dziecka.

Na fali rosnącej popularności sieci społecznościowych skupionych wokół materiałów video takich jak YouTube, nasze treści przybiorą formę dziesięciu minireportaży opublikowanych bez ograniczenia co do dostępu. Staną się one dodatkową, cenną i nowatorską lekcją historii do której zawsze będzie można wrócić, a także narzędziem w rękach nauczycieli. Projekt stanowić będzie dodatkową formę przekazu wiedzy o naszych rodzicach i dziadkach w drodze do wolności. Materiały będą także dostępne na stronie Fundacji. W ramach nagrań przedstawimy sylwetki osób, które w obszarach historii byli dziećmi. Poprzez zdjęcia, krótkie wywiady, odwiedzenie historycznych miejsc przybliżymy młodzież obraz dawnych lat.

Z uwagi na odbiorcę, nagrań wideo, w wieku szkolnym, którego statystycznie ciężko zaciekawić historią, do współpracy zaangażujemy Sylwię Winnik, która posiada wiedzę w poruszanych obszarach tematycznych oraz doświadczenie w rozmowach z uczniami. Sylwia Winnik jest autorką reportaży o tematyce wojennej i obozowej („Dziewczęta z Auschwitz”, „Dzieci z Pawiaka”, „Tylko przeżyć. Prawdziwe historie rodzin polskich żołnierzy”, „Moc truchleje. Opowieści wigilijne 1939-1945”). Jej książki zostały docenione przez czytelników w każdym wieku w całej Polsce i poza granicami kraju. W ramach spotkań autorskich odwiedziła dziesiątki szkół dając żywą lekcję historii i zdobyła w ten sposób przekonanie, że młodzież chce poszerzać swoją wiedzę na tematy wojenne i patriotyczne – ważna jest jednak formuła przekazu. Minireportaże pozwolą na dotarcie do młodych odbiorców na szeroką skalę.

Tematyka, której podejmiemy się w ramach minireportaży dotyczy:

  1. Walki zbrojnej jako elementu walki o wolność. Na przykładzie działań Polskiego podziemia z udziałem dzieci i młodzieży przedstawimy sylwetki dzieci i nastolatków, którzy samodzielnie podejmowali decyzję o udziale w walce o odzyskanie wolności. Robili to w sposób czynny niejednokrotnie stając się łączniczkami, idąc na pierwszy front, przenosząc grypsy. Najwyższym szczytem ich odwagi i walki było milczenie podczas tortur na gestapo, nie wydanie pozostałych członków organizacji, a nawet śmierć w młodym wieku.
  2. Walki o wolności poprzez naukę i zachowanie polskości. W czasach kiedy zakazano uczenie się, zamykano szkoły, a język polski uznawany był za zagrożenie młodzi ludzie uczęszczali na nauki w prywatnych mieszkaniach. Kontynuowali potajemnie nie tylko zajęcia lekcyjne, ale też uczyli się nowych umiejętności przygotowujących do walki zbrojnej i konspiracyjnej. Nawet dzieci wiedziały, że choćby wolna myśl – jest walką o wolność i drogą do niej.
  3. Realia obozowe. W obozach nie było taryfy ulgowej dla dzieci i młodzieży. Przetrwanie, by po wojnie móc opowiadać o prawdzie historycznej staje się dla nas kolejnym aspektem ukazującym nową perspektywę walki o wolność. Małe dzieci w czasie wojny nagle musiały dorosnąć. Sytuacja zmusiła ich do zadbania nie tylko o siebie, rodzinę, ale także o innych, zupełnie obcych ludzi. W ten sposób mała Basia mająca dziesięć lat, zaopiekowała się Helenka mającą tylko trzy latka. Śpiewała jej po cichu polskie piosenki, opowiadały bajki – chociaż było to zakazane. To był jej wkład w wolność, o którą walczyła troską i słowem. Każde przeciwstawienie się esesmanom nawet to potajemne, było drogą do wolności.
  4. Budowanie życia w nowym miejscu jako wolność, którą człowiek kreuje po wojnie jako przesiedleniec. Rozmowy z ludźmi z sąsiedztwa, ludźmi, którzy musieli po wojnie zacząć od nowa.
  5. Podziemie antykomunistyczne – W Polsce istniały co najmniej 972 konspiracyjne grupy młodzieżowe, liczące około 11 000 członków. Choć struktury te nie były rozbudowane, a Urząd Bezpieczeństwa szybko rozbijał nawet te niewielkie szeregi, każde najdrobniejsze działanie, protest, tworzone ulotki antykomunistyczne, sprzeciwienie się polityce zbliżało do wolności i dawało nadzieję. Wolna Młodzież i Związek Patriotów Polskich, przeszły do historii jako symbole drogi do wolności. Nie mając dostępu do prasy, mediów, internetu, pozostawały konspiracyjne zrzeszenia i integracja, zwiększająca morale i świadomość.
  6. Socjalizm – w ramach reżimu, w którym nie można było mieć własnego zdania, a Lenin, Stalin i Bierut ogłoszeni byli przyjaciółmi dzieci, te właśnie dzieci po cichu układały piosenki i wierszyki sprzeciwiające się sytuacji w Polsce i trzem postaciom, które w żadnym wypadku przyjaciółmi nie były. Rodzice zaś potrafili zorganizować dla dzieci potajemnie zagraniczne bajki – zasłonięte okna świetlic wiejskich zwiastowały nielegalny seans filmowy. Te drobne uczynki stanowiły próbę przetrwania, sprzeciwienia się socjalizmowi i odegrały ważną rolę w drodze do wolności.
  7. NZS Solidarność – poprzez marsze, protesty, organizowanie samokształcenia czy rozpowszechnianie książek zakazanych studenci walczyli o godne życie, o prawo do wyrażania swoich poglądów i przede wszystkim o wolność.
  8. Stan wojenny i pierwsze wolne wybory – Godzina policyjna, bieda, reglamentacja na towary, brak dostępności smakołyków, które najmłodsi tak lubili, brak teleranka, i i nne ograniczenia trudne do zrozumienia dla dzieci. Ograniczona wolność dotykała każdego. Pierwsze całkowicie wolne wybory w Polsce, od II wojny światowej, stały się namacalnym symbolem wolności.
  9. Misje pokojowe z udziałem polskich żołnierzy, jako przykład utrzymania pokoju na świecie. Heroizm i walka o wolność widziana jest tu oczami dzieci – afgańskich, syryjskich, ale też oczami dzieci polskich żołnierzy, którzy wyjeżdżając na misje pozostawiają tu swoje rodziny. Rola ojca, patrioty i żołnierza w polskich domach.
  10. Emigracja zarobkowa w latach 90-tych trwająca do dziś. Podniesienie statusu finansowego jako forma gospodarczej wolności kosztem rozłąki z rodziną.

Dolnośląski festiwal muzyczny w Piszkowicach (WIDEO)

W niedzielę 18 września w kościele pw. Jana Chrzciciela w Piszkowicach odbył się koncert w ramach Dolnośląskiego Festiwalu Muzycznego. Na koncercie wystąpiły: Anna Maria Garibaldi oraz Sabrina Dente – artystki z Włoch. Tegoroczna edycja Dolnośląskiego Festiwalu Muzycznego odbywa się pod hasłem „Koncerty w Kościołach Zapomnianych”.